TRACES (TV-serie, 2019)

Een mooi gemaakte, goed geacteerde serie die te lijden heeft onder een verwarde plot.

Het idee voor Traces werd geleverd door de schrijfster Val McDermid en klinkt fascinerend: Emma, een laborante in opleiding, ontdekt tijdens een stage in een forensisch instituut dat de beenderen die tijdens een studieproject worden gebruikt, wellicht toebehoren aan haar moeder, die jaren geleden verdween. Uiteraard wil zij nu achterhalen wat er indertijd met haar moeder is gebeurd.

Tijdens haar speurtocht maakt ze kennis met Daniel, die wordt genoemd in een onderzoek dat aan het forensisch instituut is toegewezen: bij een brand in een dancing zijn drie mensen om het leven gekomen; Daniel was verantwoordelijk voor het onderhoud en dreigt nu voor nalatigheid te worden aangeklaagd. De twee voelen zich tot elkaar aangetrokken, maar dan rijst bij Emma het vermoeden dat hun ontmoeting niet geheel toevallig was …

Emma en Daniel zijn geloofwaardige personages die bovendien goed worden vertolkt door Molly Windsor en Martin Compston (bekend van Line of Duty). Emma is een losbol die party drugs slikt en er een wild seksleven op nahoudt; Daniel is wat ouder en als zoon van een succesvol ondernemer lijkt zijn bedje gespreid, maar hij voelt zich schuldig en gaat daardoor in tegen zijn vader, die alle verantwoordelijk voor het drama wil afschuiven. Om die reden werkt Traces eigenlijk nog het best als  relatiedrama: blijven Emma en Daniël bij elkaar of zullen de gebeurtenissen hen uit elkaar drijven? Als thriller is de reeks minder effectief. Je hebt het idee dat de makers zich hebben verslikt in het aantal plotlijnen, die uiteindelijk allemaal samenkomen, of – zoals men wellicht beter zou kunnen zeggen – in de knoop raken. Er zijn zoveel coïncidenties en plotwisselingen dat ik, toen de dader eindelijk werd ontmaskerd, verwachtte dat er nòg een verrassende wending zou volgen. Was dit alles? Ja, dat was alles. 

* De serie is verkrijgbaar op DVD maar is momenteel niet beschikbaar via streamingsdiensten.

Baantjer - Het Begin

Een niet onaardige nieuwe kijk op het fenomeen De Cock, met cee oo cee ka

Een reboot van de populairste Nederlandse TV-serie in het thrillergenre, dat leek geen slecht idee. Jarenlang volgden in Nederland en Vlaanderen immers talloze kijkers de avonturen van Piet Römer als rechercheur Jurre De Cock – met cee-oo-cee-kaa. Deze reboot gaat terug in de tijd en vertelt De Cocks eerste dagen op Bureau Warmoesstraat, het meest beruchte politiebureau van Nederland. De jonge versie van De Cock wordt gespeeld door Waldemar Torenstra, een acteur die vooral bekendheid geniet dankzij zijn werk in het theater.

Het verhaal speelt zich af in 1980, aan de vooravond van de kroning van Koningin Beatrix, tijdens de hoogtijdagen van de krakersbeweging: huizeneigenaars, politie en de krakers zijn verwikkeld in een stadsguerilla: in en om gekraakte panden vinden complete veldslagen plaats. De krakersbeweging heeft aangekondigd dat ze de kroning van de nieuwe koningin zal verstoren: Zonder Woning, Geen Kroning! De jonge De Cock en zijn mentor komen min of meer toevallig een geplande aanslag op de koningin op het spoor en proberen zich een weg te banen in de warwinkel van tegenstrijdige belangen.

Baantjer – Het Begin is in veel opzichten een meevaller. Torenstra is goed gecast als de jonge De Cock: met zijn wat hoekige gestalte en lome acteerstijl is hij helemaal de wat verlegen jongeman uit de provincie (hij komt uit Urk, het meest conservatieve dorp van Nederland!) die in de grote stad voor de leeuwen wordt geworpen.  Ik ben geen fan van Tygo Gernandt , maar hij voldoet hier prima als zijn louche, en wellicht corrupte, collega. Het tijdsbeeld is prima getroffen, mede dankzij een verzorgde kostumering (je waant je werkelijk in de jaren ’80). Het zwakke punt is, zoals wel vaker bij Nederlandstalige thrillers, het scenario: er werkten diverse personen aan mee,  onder wie de zoon en kleinzoon van Piet Römer en ook de Vlaming Carl Joos, en iedereen mocht blijkbaar zijn eigen ideeën in het script droppen. De plot waaiert alle richtingen uit en er is ook nog een (tamelijk ongeloofwaardige) romance die de zaak enkel vertraagt. Met een speelduur van bijna twee uur is de film veel te lang.

NB: De film werd, in tweeën geknipt, ook gepresenteerd als pilot (en dubbele aflevering) van een nieuwe TV-reeks rond het personage De Cock, maar naar verluidt werden sommige scènes uit de film verwijderd en weer andere eraan toegevoegd. Ik heb geen idee wat de precieze verschillen zijn

2019 – Regie: Arne Toonen – Cast: Waldemar Torenstra (Jurriaan de Cock), Tygo Gernandt (Tonnie Montijn), Fedja van Huêt (Bob Donkers), Yannick Jozefszoon (Andy Ruiter), Jelka van Houten (Selma), Ryanne van Dorst (dr. Rusteloos), Peter Bolhuis (Politiechef), Lisa Smit (Pien Montijn), Juda Goslinga (Lowietje)

Take the Money and Run (1969)

I must have seen this movie – Woody’s first directional effort -  in the early 1980s, when Woody had become a household name in intellectual circles. We were all intellectuals, at least we thought we were, so we all went to see his movies, old and new.

Apparently Woody had wanted Jerry Lewis to direct, but when this didn’t work out, he decided to do it all by himself. It's nevertheless clear that Jerry Lewis was one of his major sources of inspiration, along with Charles Chaplin and (so he has pointed out repeatedly) Bob Hope. But the so-called mockumentary style - mixing stock material with fake interviews and using a voice-over to connect the various vignettes - is entirely his own. It's a concept that he would use more often in the course of his career. 

Woody is Virgil Starkwell, a bespectacled Jewish boy who is constantly bullied by kids from the neighborhood, who are bigger and stronger. As an adult, he makes himself a name as the most inept criminal in recent memory, whose robberies inevitably end in failure (and he behind bars). The police and even judges keep crashing his spectacles, like the bullies from his neighborhood.

The mockumentary style serves the material rather well, even if Woody keeps cramming too many jokes in those voice-overs. Thee crossfire of visual and verbal jokes will no doubt overstretch some viewers' attention span. As for the jokes: some work, others don't, the worst are occasionally horrendous, but the better ones are often hilarious and the most memorable joke of the entire movie, the bank robbery that goes wrong because he misspelled the word 'gun' in his threatening note (What's a gub?), is brilliant. Only problem: it goes on too long.  

Woody still had to learn a few things, but, as said, Take the Money and Run is often very funny and many fans think it's the best movie of his early days as a film maker.

1969 - Dir: Woody Allen - Screenplay: Woody Allen, Mickey Rose - Cast: Woody Allen, Janet Margolin, Marcel Hillaire, Jacquelyn Hyde, Ethel Sokolow, Dan Frazer, Henry Leff, Louise Lasser - Music: Marvin Hamlisch

Funan, Le Peuple Nouveau (2018)

FUNAN Le Peuple Nouveau 
(Frankrijk, Luxemburg, België, Cambodja - 2018, Denis Do)

Een animatiefilm - gezien op festival MOOOV - van de in Frankrijk geboren regisseur Denis Do, van gemengd Frans-Cambodjaanse afkomst. Het scenario is gebaseerd op de verhalen van zijn Cambodjaanse moeder, het hoofdpersonage Chou is op haar gebaseerd. De film speelt zich af in de periode 1975-1979, ten tijde van het regime van de Rode Khmer.

Chou en haar echtgenoot wonen in Phnom Penh, samen met hun 3-jarig zoontje Sovanh. Na de machtsovername door de Rode Khmer worden de inwoners geëvacueerd en in werkkampen ondergebracht, waar ze worden onderworpen aan slavenarbeid voor de revolutie. Daarbij raakt Sovanh van zijn ouders gescheiden. De Rode Khmer beloven rechtvaardigheid en gelijkheid, maar ondanks alle schone beloftes, krijgen de ouders zelfs geen toestemming om naar hun kind te gaan zoeken: 'het regime zal wel voor hem zorgen'. Uiteindelijk zal het schrikbewind van de communisten zo'n 2 miljoen slachtoffers onder de burgerbevolking maken. Ondanks de terreur en voortdurende bedreigingen, geven Chou en haar echtgenoot nooit de moed op om Sovanh terug te zien.

Funan is indrukwekkend, maar tegelijkertijd ook een beetje teleurstellend. De vertelling is tamelijk brokkelig, waardoor je als kijker zeker in het begin maar moeilijk in het verhaal raakt. De film lijkt soms te veel een soort 'Killing Fields voor beginners': wie de geschiedenis een beetje kent, zal weinig nieuwe feiten of inzichten opdoen. Anderzijds: voor velen zijn de killing fields iets van 'voor hun tijd', iets wat nauwelijks het weten waard is. Het eenheidsdenken is weer in opmars, ook in onze contreien, en de schone beloftes van het communisme voeren op veel jongeren weer de nodige aantrekkingskracht uit. Wellicht biedt deze film ze stof tot nadenken.

Technisch is Funan zeer verzorgd, visueel is de film een pareltje; vooral de weergave van het Cambodjaanse platteland is vaak hypnotisch mooi. Het is wel vreemd om alle personages Frans te horen spreken.

⭐⭐⭐

2018 - Regie: Denis Do -  Scenario: Denis Do, Magali Pouzot, Elise Trinh - Animatie: Eleonora Guerra, Pascal Vermeersch, Paul Raymond Williams - Artistieke leiding: Michael Crouzat - 84 minuten

The Final Countdown (1980)

Again Time Travel, and again the Time Travel Paradox. The film (unrelated to the well-known pop song) tells the story of the USS Nimitz, a modern aircraft carrier that - during a heavy thunderstorm - passes through a time warp and ends up near Pearl Harbor, on the eve of the Japanese attack. Should Captain Kirk Douglas and his crew take action, prevent the destruction of Pearl Harbor and change history?

The Final Countdown was produced on a limited budget; as a result the special effects are awful, but the US Navy (who reportedly liked the premise) gave permission to shoot scenes on the actual aircraft carrier USS Nimitz. We get several spectacular scenes of planes landing on the aircraft deck and crew members serve as extra's, which adds to the feeling of authenticity. 

But what about the story? Well, Captain Kirk and his staff have elaborate discussions about the situation. Is it real? Is it possible to intervene? As one of the characters puts it:

"If I go back in time to kill my grandfather, how could I ever be born, and if I was never born, how could I ever go back in time?"

In order words: if we alter history, what would happen to us? Or to our relatives, friends and allies? The attack on Pearl Harbor gave US President Roosevelt an excuse to enter the Second World War, and provided him with a perfect argument to convince isolationists. How would WWII have progressed without US involvement? How would post-war Western European countries have looked like? Would they have suffered a Nazi dictatorship? Become Soviet satellite stated maybe? As said, these problems are never discussed, only vaguely hinted at by the introduction of the fictional character of a US senator (played by Charles Durning) who shares Roosevelt's views and wants the USS Nimitz to intercept the Japanese fleet.

The direction is workmanlike and with its lackluster special effects the film may look like an extended episode of The Twilight Zone, but thanks to some clever plotting and some good performances it's remarkably enjoyable ... until the finale, or better: the lack of it. Movies about the time travel paradox often have a sort of cop out ending, and this one's no exception: after careful consideration Captain Kirk takes a decision and we seem to be heading for a spectacular showdown, but no, all of sudden he has second thoughts and withdraws his decision. Why? Your guess is as good as mine.

⭐⭐⭐

The Final Countdown (1980, Don Taylor) - Cast: Kirk Douglas (Capt. Yelland), Martin Sheen (Lasky), Katherine Ross (Laurel Scott), James Farentino (Wing Commander Owens), Charles Durning (Senator Chapman), Sonn Tek-Oh (Simura), Alvin Ing (Lt. Kajima)

5 Days to Midnight (2004)

Originally a mini-series, made for cable, shown in five parts, with a total running time of 210 minutes approx (*1). Timothy Hutton plays a physics professor who receives a message from the future that he will be shot within four days. Can he save his life without creating a time travel paradox that would rip the universe apart? Who wants to kill him and why? And what’s more: Who sent him this message?

Most critics thought 5 Days to Midnight was well acted (notably by Hutton and 10-year old Gage Golightly - looking like a young Drew Barrymore - who plays his daughter), but also thought it was way overlong and anti-climactic. It was re-edited and released on DVD, in two parts of 90 minutes, reducing the total running time by half an hour. It still looks a little overlong, and it takes a bit too much time to get going, but once it does, there are enough ideas, questions, twists and turns to keep you hooked. The ending is indeed a little anti-climactic, but the answer to the question who actually sent the message is quite intriguing.

I bought the DVD for less than 2 euros (3 DVDs for 5 euros). They were well-spent

⭐⭐⭐

5 Days to Midnight (2004) - Cast: Timothy Hutton (Professor J.T. Neumeyer), Randy Quaid (Irwin Sikorski), Kari Matchett (Claudia Whitney), Hamish Linklater (Carl Axelrod), Angus Macfadyen (Roy Bremmer), Gage Golightly (Jesse Neumeyer)

Note: 

* (1) Some sources mention a running-time of 255 minutes, but this is most probably the running-time of the original showings on Cable TV, including recaps (at the start of every new episode) and commercial breaks. 

D'Ardennen (The Ardennes, 2015)

D'Ardennnen (The Ardennes - 2015, Robin Pront) 

A Belgian thriller-drama that owes as much to the Dardenne Brothers as to the Coen Brothers. If this sounds weird, it should.

Four years ago a home-jacking performed by three drug-addicts - two brothers, Kenny and David, and Kenny's girlfriend Sylvie -  went fatally wrong: Kenny, the youngest and most unstable of the two brothers - was arrested, the two others got away. Kenny took the fall for what happened and spent four years behind bars. When he's released from jail, he assumes that he can have a fresh new start, as if things haven't changed at all. In reality  Dave and Sylvie are now both clean and they have also become a couple ... and Sylvie is expecting their love child ...

Kevin Janssens is perfectly believable  as the thuggish Kenny and Jeroen Perceval (who co-wrote the script) and Veerle Baetens are nearly as good as the love birds who are very reluctant (for all the good reasons) to inform Kenny about the situation. On script level, there are a few issues. The first half of the movie - the Dardenne part, so to speak - is a psychological drama in which not too much happens and most fears and worries remain unspoken. The script takes a radical turn when Kenny confronts his brother with a dead body in the trunk of his car and asks his help to get rid of the corpse. We move to the Ardennes, where the boys have spent many lucky days when they were young. Kenny's former inmate seems willing to give them some assistance, but in the Ardennnes danger is lurking around every corner, around every tree ...

The first half of the movie may be slow-paced and a bit ponderous, but tension is always in the air and the behavior of the three characters seems logical in the light of what happened in the past. The suburbs of Antwerp are shown as dreary places dominated by grey multi-storey buildings and a permanent drizzle. The second half of the movie is more vivid and eventful, but the shift in tone from drama to nasty thriller is too abrupt. The Coen Brothers' movies (in particular Fargo) were obviously a major source of inspiration, but Pront (who has a brisk, energetic directional style) seems to lack their wit and famous sarcastic touches. As a result an interlude involving ostriches - of all animals - falls flat. The script also becomes a bit haphazard, with too many weird characters and plot twists, but the final twist (which will take most viewers by complete surprise) seems to make it all click, or at least nearly so.

D'Ardennen is not as bizarre as Calvaire (2004, Fabrice Du Welz), nor is it quite as dark and disturbing as the more recent De Verhandeling (The Treatment - 2014, Hans Herbots), but it's still quite bleak and grim and it will no doubt be too downbeat and nihilistic to some people's taste: The characters are low-lives, they act foolishly and there's no excuse for their behavior, they are not redeemed. It's far from perfect, but I would like to recommend it in spite of its obvious flaws. 

⭐⭐⭐

Dir: Robin Pront - Kevin Janssens (Kenny), Veerle Baetens (Sylvie), Jeroen Perceval (Dave), Jan Bijvoet (Stef), Sam Louwyck (Joyce), Viviane DeMuynck (Mother)